Αλπακάς

Με αυτή την λέξη αναφερόμαστε σε κάποια κράματα που έχουν χρώμα ασημί, και αποτελούνται κυρίως από χαλκό, νικέλιο και ψευδάργυρο, σε αναλογία κατά προσέγγιση 60-20-20. Σε άλλες χώρες είναι περισσότερο γνωστά σαν “Nickel Silver” ή “German Silver” ή “white metal” ή “white bronze”. Στην Ελλάδα για τα κράματα αυτά χρησιμοποιείται και ο όρος «αρζαντό».
Έχουν χρησιμοποιηθεί κατά καιρούς σαν υποκατάστατα του ασημιού, για κατασκευή κοσμημάτων ή σκευών. Είναι κατάλληλα για την κατασκευή μουσικών οργάνων όπως φλάουτα, σαξόφωνα και τρομπέτες γιατί παράγουν ωραίο ήχο.
Η μεταλλοτεχνία του αλπακά για την κατασκευή κοσμημάτων και διακοσμητικών είναι παρόμοια με του ασημιού όσον αφορά την συγκόλληση και τις οξειδώσεις. Είναι πιό δύσκαμπτος όσον αφορά την εξέλαση και εξόλκηση και είναι αρκετά πιό σκληρός από το ασήμι για χαράξεις.

Ο αλπακάς ανήκει στην οικογένεια κραμάτων που έχουν σαν πρωτεύον συστατικό τον χαλκό και στην αρχαία ελληνική γλώσσα είχαν την ονομασία κρατέρωμα. Το νικέλιο προστίθεται σε αυτή την περίπτωση λόγω της ισχυρής χρωστικής του δύναμης ώστε το κράμα να αποκτήσει αργυρόλευκο χρώμα. Όσο αυξάνεται η περιεκτικότητα του νικελίου το χρώμα του κράματος γίνεται πιό λευκό αλλά συγχρόνως αυξάνεται η σκληρότητά του.

Χαλκός

Ο χαλκός είναι ένα μέταλλο με χαρακτηριστικό κοκκινωπό χρώμα. Είναι το πρώτο μέταλλο που χρησιμοποίησαν οι άνθρωποι πριν από 7.000 περίπου χρόνια για να κατασκευάσουν όπλα και εργαλεία, αλλά αργότερα κοσμήματα και διακοσμητικά. Η σημασία του μετάλλου αυτού και η μεταλλουργία του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε οι ιστορικοί να ονομάσουν αυτή την περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας «Εποχή του χαλκού». Τα χρόνια εκείνα το πιο γνωστά ορυχεία χαλκού ήταν στην Κύπρο, γι αυτό αργότερα οι Ρωμαίοι ονόμασαν τον χαλκό «cyprium», και αργότερα “cuprum”από την Ασσυριακή ονομασία για την Κύπρο, που ήταν «Kipar”. Από αυτές τις λέξεις προήλθε και η σύγχρονη ονομασία στην αγγλική , που είναι copper. Η Ελληνική ονομασία «χαλκός» προήλθε από την λέξη χάλκη (κάλχη) που θα πει πορφυρός, λόγω του χρώματος του
Τα κράματα του χαλκού, ορείχαλκος και μπρούτζος, ήταν γνωστά επίσης από τους πρώτους ιστορικούς χρόνους. Σήμερα ο χαλκός αποτελεί συστατικό πολλών ακόμη κραμάτων όπως ο αλπακάς.

Μπρούτζος

Ο Μπρούτζος είναι ένα κράμα χαλκού 88%, και κασσίτερου 12%. Σε ειδικές περιπτώσεις περιέχει μικρές ποσότητες άλλων μετάλλων όπως αρσενικό, αντιμόνιο ή μόλυβδο. Το αρσενικό και το αντιμόνιο προσδίδουν σκληρότητα στο κράμα, ενώ ο μόλυβδος διευκολύνει την χύτευσή του. Το χρώμα του μπρούτζου μοιάζει με τον χρυσό, και οξειδώνεται ελάχιστα. Η οξείδωση του μπρούτζου έχει πράσινη απόχρωση όπως και του βασικού συστατικού του του χαλκού. Ο μπρούτζος μπορεί να οξειδωθεί τεχνητά (πατίνα) με ενδιαφέροντα αισθητικά αποτελέσματα. Στην πράξη συχνά μπερδεύουμε τον μπρούτζο με τον ορείχαλκο.

Ορείχαλκος

Είναι ένα κράμα χαλκού και ψευδαργύρου. Η αναλογία των δύο μετάλλων στο κράμα ποικίλει. Η συνήθης περιεκτικότητα του ορείχαλκου σε ψευδάργυρο κυμαίνεται από 30% – 45%. Αναλόγως με την χρήση για την οποία προορίζονται, προστίθενται στα κράματα ορείχαλκου μικροποσότητες άλλων μετάλλων όπως κασσίτερος, ή μαγγάνιο, ή μόλυβδος κ.λ.π. Το κάθε ένα από αυτά τα κράματα αποκτά κάποια επιθυμητή ιδιότητα όπως π.χ. τα μολυβδούχα κράματα ορείχαλκου έχουν καλύτερη ροή κατά την χύτευση. Ο ορείχαλκος μοιάζει στην εμφάνιση και στις ιδιότητες με τον μπρούτζο, και συχνά συγχέεται με αυτόν. Έχει πολύ καλές ακουστικές ιδιότητες, και χρησιμοποιείται στην κατασκευή μουσικών οργάνων, σαξόφωνο, τρομπόνι, τούμπα κ.λ.π.